|
باسمه تعالی
«سرزمین آمرزش»
حاجیان بعد از طلوع آفتاب روز عید قربان به سوى سرزمین منی حركت مى‌كنند تا در صحنه امتحان الهى شركت كنند. منىٰ قربانگاه است. آن‌جا بايد سر دنيا در راه جلب رضاى خدا، بريده شود.
آنجاست كه بايد تمام امور دنيايى از مال و جاه و مقام و شهرت و... فداى حضرت معبود گردد.
آن‌جا بايد مال دنيا به صورت سنگريزه‌هاى بى‌مقدار درآيد و محض اطاعت فرمان خدا بر سر و مغز شیاطین درون و برون كه به صورت تخته‌سنگ‌ها و ستون‌هاى سنگى و گلى سر راه ايمان صف كشيده و تيشه به ريشه سعادت آنان مى‌زنند كوبيده شود.
سپس بايد تمام شهوات و هوس‌هاى افراطى كه دشمن سرسخت درونى انسان است، به صورت گوسفندى بر زمين خوابانده و رگ‌هاى گردنش بريده شود.
و بعد از آن، رذايل اخلاقى از كبر و نخوت و خودخواهى كه همچون موهاى سر انسان از مغز انسان مى‌جوشد و باد طغيان به دماغ آدمى مى‌افكند، تراشيده و در زمين منىٰ دفن گردد.
وادى منىٰ با مناسك، به معناى واقعى و صحيحش، صحنۀ امتحان و آزمايشگاه است؛ آزمايشگاهى كه صاحبان عقل و درايت و غيرت، و ارباب حرّيت و شهامت و مردانگى را از دستۀ جاهل خودخواه و اسير دام شهوات حيوانى جدا مى‌سازد.
نمايشگاهى است كه سرمايه‌هاى روحى بسيار ارزندۀ انسان‌هاى تكامل‌يافته را كه نمايندۀ آثار تربيتى پيغمبران و رجال آسمانى هستند، در معرض نمايش گذارده و تمام جهانيان را به تماشاى آن مى‌خواند.
از این رو مولا على (عليه السلام) فرمود: رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) روز عيد قربان براى مردم خطبه مى‌خواند و مىفرمود: "اى مردم! امروز، روز ثج و عج است، روز ثج است بدين خاطر كه خون قربانىها را مىريزيد. هر كس نيت خالصانه و صادقانه داشته باشد، اولين قطره خونى كه (از قربانی) روى زمين ريخته مىشود، كفاره گناه او خواهد بود؛ و روز عج يعنى روز دعاست. پس به درگاه خدا ناله بزنيد و انابه داشته باشيد. زيرا به خدايى كه جان محمد به دست اوست، از اين سرزمين (منی) كسى محروم و نا آمرزيده بر نمىگردد، مگر اين كه مرتكب گناه كبيره اى شده باشد، كه بر آن اصرار و ورزد و در دل خود، تصميم بر ترك آن گناه نداشته باشد.(1)
(بر گرفته از کتاب "حج برنامه تکامل"، تألیف: آیت الله ضیاآبادی (با اضافات))
سایت رشد فرارسیدن
عید سعید قربان،
هنگامه رستن از بندها و پیوستن به جان جانها،
را به تمامی مسلمانان، به خصوص شما دوست گرامی تبریک و تهنیت می گوید.
پایگاه اسلامی شیعی رشد
پاورقی:
1ـ النوادر الراوندی، صفحه 42
|
