باسمه تعالی

 

 

« فرازی از عظمت مسیح در قرآن کریم »

 

قرآن مجید بیش از بیست صفت از اوصاف بر جسته ولایت و اوصاف اولیای خدا برای عیسی (علیه السلام) بر شمرده است که راه نیل به آنها طهارت روح است. کسی که راه طهارت را طی کرده است می‌تواند از این اوصاف برخوردار باشد. درباره تطهیر حضرت مسیح می‌فرماید:

"(به یاد آورید) هنگامی را که خدا به عیسی فرمود: من تو را بر می‌گیرم و به سوی خود؛ بالا می‌برم و تو را از کسانی که کافر شدند؛ پاک می‌سازم و کسانی را که از تو پیروی کردند تا روز رستاخیز برتر از کسانی که کافر شدند قرار می‌دهم سپس بازگشت شما به سوی من است و در میان شما در آنچه اختلاف داشتید داوری می‌کنم."⁽¹⁾

قرآن کریم پیامبران الهی عموما حضرت مسیح (علیه السلام) را مخصوصا به عنوان شاهد بر اعمال امتهایشان ذکر می‌کند و در سوره مبارکه نساء، در خصوص شهادت حضرت مسیح این گونه بیان می‌نماید: "و هیچ یک از اهل کتاب نیست مگر اینکه پیش از مرگش به او (حضرت مسیح) ایمان مى‏آورد؛ و روز قیامت، بر آنها گواه خواهد بود."⁽²⁾

قرآن برخی پیامبران مانند مسیح (علیه السلام) را از مقربان می‌داند و بشارتی که فرشتگان به مریم دادند این بود که خدای سبحان به تو فرزندی به نام مسیح می‌دهد که از مقربان است. "(به یاد آورید) هنگامی را که فرشتگان گفتند: ای مریم، خداوند تو را به وجود با عظمتی از طرف خودش بشارت می‌دهد که نامش مسیح؛ عیسی بن مریم است؛ در حالی که در این جهان و جهان دیگر صاحب شخصیت خواهد بود؛ و از مقربان الهی است."⁽³⁾

مقرب در فرهنگ قرآن کریم از برجسته ترین اوصافی است که نصیب مؤمنان پیشگام می‌شود. مقربان از ابرار و اصحاب یمین برترند. قرآن کریم گاهی مردم را به فجار، ابرار و مقربان تقسیم می‌کند و گاه به اصحاب شمال، اصحاب یمین و مقربان. در هر دو تقسیم، عیسای مسیح (علیه السلام) از مقربان است که از آنها به عظمت یاد می‌شود. "پس اگر او از مقربان باشد، در روح و ریحان و بهشت پرنعمت است!"⁽⁴⁾ ظاهر این آیه اینست که اینها خود روح و ریحان و بهشتند.

خدای سبحان عیسی بن مریم (علیه السلام) را انسانی پر برکت معرفی کرده؛ می‌فرماید: نقصی در حرم امن زندگی این انسان کامل نیست و وی در همه ادوار از سلامت برخوردار است. انسان کامل از گزند حوادث چنان مصون است که هیچ حادثه‌ای نمی‌تواند به سعادت او آسیبی برساند و چنان نسبت به دیگران خیرخواه است که از او آسیبی به کسی نمی‌رسد. قرآن کریم این دو صفت ممتاز و بر جسته را از زبان عیسای مسیح (علیه السلام) درباره خود او بیان کرده و می‌فرماید: وی بنده خداست که از کتاب الهی و نبوت برخوردار است. و موجود پر برکتی است که دایم با نماز و زکات در ارتباط است. نسبت به مادرش رئوف و مهربان است. نسبت به کسی جبار و شقی نیست. درود بر عیسای مسیح روزی که وارد عالم طبیعت شد و روزی که به عالم برزخ می‌رود و روزی که از برزخ وارد قیامت کبرا می‌شود.⁽⁵⁾

از جمله اوصاف دیگری که خداوند در قرآن از زبان مسیح (علیه السلام) برای او ذکر می‌کند، عبودیت و بندگی او در برابر پروردگار است: "گفت: من بنده خدایم، او کتاب (آسمانى) به من داده و مرا پیامبر قرار داده است!"⁽⁶⁾ عبودیت پیوندی است بین انسان و خدای او و انسان به هر کمالی برسد، بر اثر این پیوند است. زیرا بر اثر پیوند با کمال نا محدود، انسان کامل می‌شود. قرآن کریم که علوم و معارفی را نصیب حضرت مسیح (علیه السلام) می‌داند، طلیعه و سرآغاز این تکامل را عبودیت او برمی‌شمارد.

خدای سبحان حضرت مسیح (علیه السلام) را از سالکان صراط مستقیم و از واصلان این حرم امن که صراط انبیا و مرسلین است قرار داد و او از چهره‌هایی برجسته است که این راه را طی کرده است و خدای سبحان قرب او را تایید نموده است: "... که نامش مسیح؛ عیسی بن مریم است