باسمه تعالی

" آقای ادب و قدردانی"

رسم قدرشناسی و قدردانی رسم حسینی است. این فضیلت اوست كه خوبان را بنـوازد، خـوبی­هـا را بسـتاید و عمل عاشقانه وصادقانه را ارج بگذارد.

در میدانی كه عطش، جرعه جرعه رمـق­‌هـا را نوشـیده، این حسین (علیه السلام) است كه با همه زخم‌­ها و داغ‌­هـا، در قهقهـه دشمن و اشك و آه حرم، پاسداشت فـداكاری دوستان و پاكبازان را فراموش نمی­‌كند.

از ابتدای میـدان تـا قلـب خـونین میدان رزم، بـه شـتاب مـی­‌آیـد و خـود را بـه بـالین صـحابه می­‌رساند تا به تبسم و نـوازش، تـا دیـدار محبـوب بدرقـه­‌شـان كنـد. مگر چه حلاوتی بالاتر از این است که آدمی در آخرین لحظه‌­های عمرش سر در دامن مولای خویش گذارد و لبخند رضایت امامش را ببیند؟

شهادت علی اکـبر (علیه السلام)، زخم دردناک عاشورا بـر جـان تشـنه امـام است. شبه پیامبر، اسوه ادب و نیـك­‌گـویی و زیباخویی، در نبرد دوم خویش، همچون جدش بـا فـرق شكافته بر خاك کربلا خفته بود. امام كنارش رسید و به قدرشناسی، با صدایی كه در اشك و آه پیچیده بود گفت:" بعد از تو خاك بر سر دنیا!"⁽¹⁾

دیگر شـهیدی كـه امـام پـیاده و افتـان و خیـزان در سـاحل علقمـه بـه بالینش رسید، ساقی رشـید كـربلا، ابوالفضل العباس (علیه السلام) است؛ ساقی بی­‌دست عاشورا، با مشكی پاره پاره كه خونابه از آن روان بود، در كنار نهر  افتاده بود. امام زانو زد و آه‌كشان و گریان بر بالین برادر سرود:" اینك كمرم شكست و چاره‌­ام اندک شد!"⁽²⁾

در نظر امام (علیه السلام) فرقی میان خویشان و یاران و غلام نیست؛ همگی درخور ستایش و تقدیرند. حتی با آنان به­ شکلی همچون فرزند دلبند خود رفتار می‌­کند و گونه بر گونه‌شان می­‌نهد.

حُـر، قهرمان بزرگ توبه است. او ابتدای محرم، راه را بر کاروان سیدالشهدا (علیه السلام) بست و در روز عاشورا از سپاه دشمن به صف امام پیوست. او نیزآخرین لحظات عمرش را سپری می­‌نمود كه امام به بالینش رسـید؛ سر شـكافته‌­اش را در آغوش فشرد و در باران مهر و تبسم، پیشانی­‌اش را نوازش کرد تا مبادا شرمسار امام خویش باشد؛ آن­گاه به او فرمود: "تو آزادی همان­‌گونه كه مادرت تو را نامید."⁽³⁾حر با بالی كه از محبت امام یافته بود، كربلا را به مقصد عرش الهی ترک كرد.

جُون، غلام سیاه و سپیده روان عاشورا، یار دیگری است كه امام در غبار میدان به بالینش رسید، خون از چهره‌­اش گرفت و خواسته­اش را كـه از امام طلب كرده بود دعا كند تا بوی و روی خوش و درخشان بیابد لبیك گفت كه: " خدایا صورتش را سپید و درخشان و بوی او را خوش گردان..."⁽⁴⁾

امام قدردان و ستایشگـر یاران دیگر نیز بود. آن­سان كه فرمود:"من وفادارتر از شما نمی­شناسـم."⁽⁵⁾⁽⁶⁾ در جای دیگر آنان را صخره‌­های محکم کوهساران خواند و در شب عاشورا در مكاشـفه­‌ای شـگفت، بهشت را به آنان نشان داد.⁽⁷⁾ آری! آیین و رسم حسینی، قدرشناسی است.

و وااسفاه از لحظه­‌های آخر امام که چگونه سپری گشت؟ آن زمان که گرگان به یکباره بر بدن بی‌­رمق سبط پیامبر (صلی ­الله علیه و آله و سلم) حمله آوردند و سنگها و نیزه­‌های خود را بر آن بدن شریف فرود آوردند. غریبی و بی­‌یاوری امام غوعا می­‌کند. شمر در حالی از گودال قتلگاه خارج می­‌شود که بدنش به لرزه افتاده است. لحظاتی بعد سر مبارک بر بالای نیزه است...

"سلام بر آن­که شاهرَگش بریده شد؛ سلام بر آن مدافعِ بى یاور؛ سلام برمحاسن به خون خضاب شده ... ^{(8) (9)}

(برگرفته از کتاب "حسین (علیه السلام) امام فضیلت و زیبایی"، اثر محمدرضا سنگری (با کمی تغییرات و اضافات))

سایت رشد فرارسیدن عاشورای سرور شهیدان 

مظلوم دشت کربلا

حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام) و یاران باوفایشان

را به همه مسلمانان جهان، خصوصا شما دوست عزیز تسلیت عرض می‌نماید.

پایگاه اسلامی شیعی رشد

پاورقی­‌ها:

1- "علـی الـدنیا بعدک العفا" (مناقب ابن­ شهرآشوب، جلد 4، صفحه 109)

2- "الاَن انکسر ظهـری و قلتَ حیلتی" (تسلیة المجالس و زینة المجالس، جلد 2، صفحه 310)

3- "انت حُـرّ کما سمّتک اُمّک" (لهوف، صفحه 44)

4- " اللهم بَیّضْ وَجههُ و طَیبْ ریحَهُ و احشره مع محمّد صلّى اللّه عليه و آله و عرّف بينه و بين آل محمّد صلّى اللّه عليه و آله‏" (تسلیة المجالس جلد 2، صفحه 293)

5- "فانی لا اعلم اصحابا اوفی و لا خیرا من اصحابی" (ارشاد شیخ مفید، جلد 2، صفحه 91)

6- این فرمایش حضرت سید الشهدا (علیه السلام) که امام معصوم و دارای علم الهی است به معنی آن است که اصحابی وفادارتر از اصحاب ایشان وجود نداشته است.

7- الجرائج، جلد 2، صفحه 847

8- "...السّلام على المقطوع الوتین، ألسّلام على المحامی بلا معین،ألسّلام  على الشّیب الخضیب..." (بخشی از زیارت ناحیه مقدسه، مزار کبیر، صفحه 499)

9- حسین (علیه السلام) کسی بود که هرآنچه داشت از یاران و برادران و طفل شیرخواره و ... را با رضایتمندی و اخلاص در راه خدا فدا نمود. پروردگار نیز به پاس بزرگداشت و قدردانی عمل چنین بنده­ای، عنایات خاصی را در حق ایشان نمود که برای احدی در عالم چنین قرار نداده است:" همانا خداوند در پاداش شهادت حسین (علیه السلام) چهار ویژگی را برای ایشان قرار داد: شفا را در تربت و اجابت دعا را در زیر قبه و امامان را از نسل ایشان قرار داد وایام زائرین آن حضرت از عمرشان حساب نمی­شود (أَنّ اللَّه عوّض الحسين من قتله أربع خصال جعل الشّفاء في‏ تربته‏ و إجابة الدّعاء تحت قبّته و الأئمّة من ذرّيّته و أن لا تعدّ أيّام زائريه من أعمارهم: امالی شیخ طوسی، صفحه 318)