باسمه تعالی

«خدعه‌ای ناکام»

دشمنان اهل بیت (علیهم السلام) همواره به دنبال این بودند تا نقطه ضعف و یا نقطه ی تاریکی در سیره عملی و سخنان آن بزرگواران بیابند تا بلکه از این طریق، بتوانند ذره‌ای از جایگاه آنان را در میان مردم بکاهند. آنان در این مسیر نه تنها تمامی تلاش خویش را به کار می‌بستند و از هیچ اقدامی فرو گذار نمی‌کردند، بلکه از هر فرصتی نیز بهره می‌بردند تا بتوانند به هر نحوی که شده، لکه ننگی بر دامان فضائل و مناقب اهل بیت (علیهم السلام) بنشانند. تهمتها، عیب جویی ها، نسبت‌های ناروا، شماتت‌ها و حتی سب و دشنام نیز تنها و تنها برخی از اقدامات آنان در این مسیر ناجوانمردانه بود. اما این تلاشها معمولا نتیجه‌ای متفاوت در پی داشت ...

روزی گروهی از یاران و مشاوران معاویه نزد او گرد آمدند و به او گفتند: "حسن بن علی به مناسبتهای مختلف، نام و یاد پدرش را زنده می‌کند و هر چه می‌گوید، مردم می‌پذیرند و فرمان می‌برند. صدای کفش انبوهی که به سراغش می‌روند، بلند است و کم کم دارد به مقامی که سزاوار آن نیست! می‌رسد و در این باره، خبر‌های بدی برای ما می‌آید. بنابر این از تو می‌خواهیم او را نزد خود فرا خوانی تا ما او را سرزنش کنیم و با زبان زشت بیازاریم و او را سب نماییم و به او تهمت‌های ناروا بزنیم و او را وادار به اقرار کنیم."

معاویه از این کار خود داری کرد و گفت: "هرگز نشده که من با حسن بن علی در جایی بنشینیم؛ مگر این که از مقام علمی او ترسیده و بیم آن را داشتم که مورد انتقاد او قرار بگیرم. او زبان آورترین و فصیح ترین فرد بنی هاشم است. در ضمن بدانید که اهل بیت رسول الله را هیچ کس نمی‌تواند سرزنش کند و به آنان ننگی را نسبت دهد یا از آنان عیب جویی کند."

اما یاران معاویه برخواسته ی خود پا فشاری کردند. بالاخره معاویه راضی شد و قاصدی را به دنبال امام حسن (علیه السلام) فرستاده و او را به نزد خود دعوت کرد. وقتی پیغام به حضرت رسید، آن بزرگوار به خداوند متعال پناهنده شد و عرض کرد:

"بارالها! از بدیهای این گروه به تو پناه می‌برم و از تو می‌خواهم که زشتی‌های آنان را به خودشان بازگردانی. من برای رسوا کردن آنان به یاری تو امیدوارم، پس هرگونه و هر گاه که می‌خواهی، شر آنان را برطرف فرما ..."

آنگاه امام (علیه السلام) به مجلس معاویه و یارانش رفت. معاویه در ظاهر، آن حضرت را گرامی داشت و بزرگ شمرد و نزد خود نشانید. در این هنگام، یارانش وارد شده به ساحت مقدس امام حسن (علیه السلام) و پدر والا مرتبه اش امیر المؤمنین (علیه السلام) اهانت کردند و تهمت زدند که: شما باعث هرج و مرج جامعه اید و موجب شر برای مردم. در میان قریش، شما از عقل و خرد بی بهره اید و شما پدر و پسر، بویی از عدل و انصاف نبرده اید. این پدرت بود که به خلیفه اول سم خورانید و اصلا هر دوی شما در قتل هر سه خلیفه شریک بودید. همواره در قبل از وفات پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) اقدام به جلب نفع برای خود می‌کردید. شما نقشه قتل پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) را کشیده بودید، که آن حضرت با خبر شد و دفع بلا کرد!

وقتی صحبتهای آنان به پایان رسید، حضرت گفتار خود را آغاز کرد. ابتدا به درگاه خدا سپاس گزارد و قادر متعال را ستایش کرد و بر جد بزرگوار خود؛ پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) درود و تحیت فرستاد و سپس فرمود: "ای معاویه! این گروه به من ناسزا نگفتند، بلکه تو به من ناسزا گفتی؛ چرا که تو به زشت خویی انس گرفته ای، بد خواهی تو شناخته شده است، اخلاق ناپسند در جانت ریشه گرفته است. با پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و خاندان او دشمنی می‌ورزی و بر ما ستم روا می‌داری ... شما را به خدا سوگند می‌دهم، آیا می‌دانید آن کسی که به او دشنام دادید، به سوی هر دو قبله⁽¹⁾ نمازگزارده است؟ علی (علیه السلام) نخستین مردی است که به رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) ایمان آورد و در روز بدر، پرچم پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را بر دوش خود حمل می‌کرد. در همه ی جنگ‌ها، رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) از او خرسند بود. امیر مومنان (علیه السلام) کسی بود که در لیلة المبیت، شب را در بستر پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) آرمید تا آن حضرت از چنگال مشرکین به سلامت بگریزد و خداوند درباره ی او فرموده: "از میان مردم، کسی هست که جان خود را برای جلب خشنودی خدا خالصانه می‌فروشد."⁽²⁾

 همچنین خداوند درباره او فرمود: "همانا سرپرست شما تنها خدا و رسول و آن کسی است که نماز می‌گزارد و در حین رکوع، زکات می‌پردازد."⁽³⁾

و رسول گرامی (صلی الله علیه و آله و سلم) درباره او فرمود: "نسبت تو به من، مانند هارون است نسبت به موسی و تو برادر من در دنیا و آخرت هستی."

و رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) در روز غدیر دست پدرم را بالا گرفت و گفت: خداوندا! دوستدار او را دوست باش و دشمنش را دشمن. بار خدایا! هر که على را دشمن گیرد او را در دنیا مسکن و مأوى مده و روح او را به آسمان متصاعد نگردان؛ بلکه او را در پایین ترین درکات آتش قرار بده.

سپس امام اطرافیان معاویه از جمله عمروعاص، ولید، عقبه و مغیره را با بیاناتی رسا مورد خطاب قرار دادند و اعمال ناپسند و نیز سرپیچی آنان از احکام الهی را، یادآوری نمود و فرمود: "اما ‌‌ای کسانی که در این مجلس جمع شده اید! به خاطر حکومتی که به چنگ آورده اید بر ما فخر نفروشید و بدانید که خداوند می‌فرماید: «چون بخواهیم مردم سرزمینی را نابود کنیم، تبهکاران را بر آنها مسلط می‌کنیم و آنها فسق می‌ورزند و شایسته ی عذاب می‌شوند و آنگاه سرنگون شان می‌سازیم.»⁽⁴⁾

پس از آن، امام حسن (علیه السلام) برخاسته، لباس خود را تکان داد و خارج شد.

آنگاه معاویه به یارانش گفت: من قبل از آمدن او به شما گفتم که یارای مقاومت در برابر او را ندارید، اما شما مرا به این کار وادار کردید. به خدا سوگند، حسن بن علی (علیه السلام) از اینجا بر نخواست مگر این که تاریکی این جا را فرا گرفت. برخیزید و از اینجا بروید، خدا شما را خوار و رسوا گرداند.

اگر چه دشمنان با نیت به خاموشی نشاندن شمع وجود اهل بیت (علیهم السلام) در شعله آن می‌دمیدند، اما این دمیدن، شعله فضائل آن بزرگواران را در میان مردم بیش از پیش فروزان و درخشان تر می‌نمود. اما‌ای کاش که آنان از این درخشش، لا اقل ذره‌ای بهره می‌بردند و آنرا در مسیر تاریک خویش چراغ راه می‌داشتند ...

«برگرفته از کتاب "الاحتجاج"⁽⁵⁾، تألیف: احمد بن علی طبرسی (ره) (با اندکی اضافات)»

سایت رشد، فرارسیدن 15 ماه مبارک رمضان، سالروز میلاد

مظهر حُسن عترت و کریم اهل بیت عصمت(علیهم السلام)

پیشوای دوم شیعیان؛

حضرت امام حسن مجتبی (علیه السلام)

را به تمامی مسلمین جهان، به خصوص شما دوست گرامی تبریک و تهنیت می‌گوید.

 پایگاه اسلامی شیعی رشد 

پاورقی ها:

1-مسلمانان ابتدا و پیش از تغییر قبله به سمت کعبه، به سمت بیت المقدس نماز می‌خواندند. پس از نزول وحی بر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در خصوص تغییر قبله، قبله از بیت المقدس به سمت کعبه تغییر یافت. نماز گزاردن به سوی دو قبله، نشان از سبقت جستن حضرت علی (علیه السلام) در پذیرش اسلام نسبت صحابه دیگر حکایت می‌کند.

2-سوره بقره، آیه 207

3-سوره مائده، آیه 55

4- سوره اسراء، آیه 16

5- متن فوق از ترجمه و شرح کتاب احتجاج (جلد3، صفحه 16-58) که توسط آقای نظام الدین احمد غفاری مازندرانی نگارش یافته، انتخاب گردیده است.