باسمه تعالی

«درماندگی در جاده بندگی!»

در عرف فرهنگ دینی، هر عملی که رضایت خداوند را جلب کند و موجب تقرب بنده به پروردگار شود، عبادت نام می­گیرد. اما آیا همه عبادت­ها از این نظر در یک درجه هستند؟

شکی نیست که اعمال عبادی اقسام مختلفی دارند. بعضی از کارها در عین این که می­تواند عنوان عبادت و اطاعت امر خدا به خود گیرد، دارای لذت هم می باشد و آدمی در طبع خویش به آن­ها گرایش دارد؛ مانند غذا خوردن و خوابیدن و ازدواج کردن.

دسته ای دیگر از کارها مانند تحصیل علم و احسان به مستمندان و انفاق، اعمالی هستند که گرچه هوای نفس و شهوت حیوانی طالب آن نیست؛ اما از دیدگاه عقل، مطلوب و نزد خردمندان مقبول است. لذا این نوع کارها وقتی در مسیر عبادت قرار گیرد و برای جلب رضای خداوند انجام شود، جنبه عبادت و مطلوبیت الهی آن با جنبه مطلوبیت عقلی توأم می­شود.

این دو نوع کار عبادت هستند؛ اما معمولاً انسان به طور قطع نمی­تواند مطمئن شود که آیا انگیزه اش از انجام آن­ها فقط و فقط اطاعت امر خدا بوده، یا این که جنبه بندگی تحت الشعاع جنبه پیروی از عقل و نفس قرار گرفته است.

اما در کنار این دو دسته، گاهی خداوند خواسته­هایی از انسان دارد که از لذایذ نفسانی و فواید عقلانی در آن­ها خبری نیست؛ بلکه یک سلسله اعمالی است که نه مطلوب نفس است و نه محبوب عقل.

بررسی تاریخ نشان می­دهد که خدای متعال گاهی برای بعضی اقوام چنین دستورهایی را مقدّر فرموده است. مثلاً وقتی سپاه بنی اسرائیل به رهبری طالوت، در مسیر حرکت برای جهاد در راه خدا، با بدن­های خسته و کام­های تشنه به نهر آبی رسیدند، دستور الهی آمد که نوشیدن از آب نهر ممنوع است!⁽¹⁾

نمونه دیگر، گروهی از ماهیگیران بنی اسرائیل بودند که در حاشیه دریا زندگی می­کردند. آن­ها به امر خدا موظف شدند که هر هفته روزهای شنبه از صید ماهی خودداری کنند. اتفاقاً شنبه­ها، سیل جوشان ماهی­ها به فرمان خدا بر سطح آب ساحل ظاهر می­شدند و در میان امواج آب می­غلطیدند؛ اما از فردای آن روز تا شنبه آینده ماهی کمیاب می­شد!⁽²⁾

همه می­دانیم که پروردگار مهربان نه دوست دارد بندگانش را در سختی و تنگنا نگه دارد و نه آن­ها را از نعمت­های پاک خود محروم کند. پس هدف او از دادن چنین دستورهایی چیست؟

با دقت در آیات قرآن روشن می­شود که مراد پروردگار، سنجیدن میزان بندگی انسان­ها است⁽³⁾ و این که آشکار شود آن چه در مقام ادعا درباره اطاعت امر خدا بر زبان جاری می­کنند، در عمل تا چه اندازه به آن پایبند هستند؟

همه ازدواج می­کنند؛ همه دنبال تحصیل علم می­روند؛ خیلی­ها به مستمندان کمک می­کنند؛ اما تا وقتی پای شهوت و شهرت در میان است، معلوم نمی­شود چه کسی برای رسیدن به اهداف مادی، رنج عمل را به جان خریده و چه کسی حقاً تسلیم امر خدا بوده و در برابر اطاعت فرمان معبود، به فایده دیگری نیندیشیده است.

آن جا که صحنه امتحان، با مشقت و حیرت توأم باشد، فرصت فراهم است تا انسان از طریق مبارزه با خواهش­های نفس و دست و پنجه نرم کردن با حسابگری­های مادی عقل اسیر شده، درجه اخلاص و تسلیم خود را بالا برده و مقرب درگاه ربوبی شود.

سال­ها قبل پروردگار رئوف، ابراهیم و اسماعیل (علیهما السلام)، این دو بنده پاکباز خود را در این وادی به ابتلاء سنگین خویش مبتلا نمود.⁽⁴⁾ میدانی که نه مرکب نفس را یارای تاخت و تاز می­باشد و نه قاضی عقل را قدرت اظهار نظر می­ماند. در این وادی، تنها عشق به خالق و حبّ حضرت معبود است که انسان را از دره لغزش و تباهی نجات می­بخشد و از گردنه تعلل و تردید به سلامت عبور می­دهد.

ما مسلمانان، به امر خدا هر سال خاطره آن حادثه باشکوه و تکان دهنده را که تجلیگاه حقیقت تسلیم و نهایت بندگی بود زنده می­کنیم و روزی را که خدای متعال آن را برای ما عید قرار داد⁽⁵⁾، مبارک و فرخنده می­داریم؛ چرا که حقیقتاً روز پایین کشیدن پرچم شیطان و بالا بردن پرچم رحمان، روز عید است!

(برگرفته از کتاب "حج، برنامه تکامل"، تألیف "آیت الله سید محمد ضیاءآبادی"؛ (با اندکی اضافات))

سایت رشد، فرا رسیدن

عید سعید قربان

روز برافراشتن پرچم عبودیت بر سنگر انسانیت

را به همه مسلمانان و موحدان جهان،

به خصوص شما دوست عزیز، تبریک و تهنیت می‌گوید.

پایگاه اسلامی شیعی رشد

پاورقی ها:

1- موضوع آیه 249 سوره بقره

2- موضوع آیه 163 سوره اعراف

3- مسئله آزمایش بندگان با دو عبارت "كذلك نبلوهم" و "إنّ الله مبتلیكم" در آیات فوق مورد اشاره قرار گرفته است.

4- ماجرای امتحان الهی که حضرت ابراهیم و حضرت اسماعیل (علیهما السلام) به آن آزموده شدند و از آن سرافراز بیرون آمدند، در مناسبت نامه­های قبلی عید قربان ذکر شده است. برای مطالعه آن  اینجا را کلیک کنید.

5- در نماز روز عید قربان این گونه می­خوانیم: "أسئلک بحقّ هذا الیوم الذي جعلته للمسلمین عیداً..."