همانگونه که می دانيد ، پيامبران با دو ضامن اجرائی، پيام خويش را ابلاغ می کنند که يکی از اين دو " انذار" و ديگری " تبشير" است. انذار بدين معناست که آنان مردم را در برابرنا فرمانی اوامر الهی از عذاب دوزخ بيم می دهند و تبشير نيز به اين مفهوم است که فرستادگان الهی، آدمی را در برابر امتثال اوامر الهی به پاداش و نعمتهای اخروی ، بشارت میدهد.
حال اگر بر فرض محال فرض نماییم که خداوند ظالم باشد، اين فرض به اينجا منتهی می گردد که خداوند برخلاف وعده خویش عمل نمايد و حتی اگر شخصی دستورات الهی را امتثال نمود، باز نیز او را عقاب کند و کيفر دهد. در چنين فرضی ديگر اختلاف و تفاوتی بين فردی که مطيع اوامر الهی است با شخصی که عاصی و سرکش در برابر دستورات خداوند می باشد ، وجود نخواهد داشت و هر دو در نهايت با يکديگر يکسان ومساوی و دچار عقوبت هستند. لذا ديگر قوانين الهی که از مجموعه آنان با عنوان " دين " ياد می گردد، ضامن اجرايی نخواهد داشت و طبيعی است که دين و فرامين آسمانی آن يکجا به زير سؤال می رود .همچنین در این حالت ديگر برای افراد انگيزه ای برای تحريم محرمات خداوند وجود نخواهد داشت. لذا دين مبين اسلام و مذهب تشيّع بر پايه حکمی اخلاقی ، نه تنها عدل خداوند را از اصول دين اسلام بر می شمرد، بلکه بر اين اساس عدل الهی را از اصول تمامی اديان آسمانی می داند که پيروی از هر یک از آنها، بر پايه اين حقيقت آشکار و به تبعيّت آن صورت می پذيرد. لذا ساختار اين دين با تکيّه بر اين اصل و ساير اصول ديگر بنا می شود و در حقيقت منکر عدل خداوند بر اين اساس منکر تمامی دين تلقّی می گردد. |
